Lubiłam kiedyś
piosenki Oddziału Zamkniętego, przypominają mi ostatnie dekady XX wieku, dawne
koncerty w Jarocinie czy w Sopocie. Toteż kiedy rano usłyszałam dźwięki
starego przeboju ‘Obudź się’ pomiędzy ‘Last Christmas’ a ‘Jingle Bells’, nawet się
ucieszyłam i zaczęłam sobie podśpiewywać. I coś mi zazgrzytało…
Przyjaciel mój
wyjeżdża
mówi do mnie:
masz tu klucze,
przez ten czas jak mnie nie będzie
możesz mieszkać z nią
u mnie
mówi do mnie:
masz tu klucze,
przez ten czas jak mnie nie będzie
możesz mieszkać z nią
u mnie
(ona – w domyśle dziewczyna/kobieta; czy nie została potraktowana mocno przedmiotowo? jak mebel albo pies/kot w tymże mieszkaniu? jakby nie była w stanie istnieć samodzielnie, ale w każdym momencie potrzebowała mężczyzny – opiekuna stałego lub zastępczego?)
Wyjechał i nie było go
przez tydzień, może dłużej
nie zamieniłbym tych paru dni
za żaden skarb, za nic
przez tydzień, może dłużej
nie zamieniłbym tych paru dni
za żaden skarb, za nic
(hmmm, cóż
takiego się wydarzyło, że te kilka dni ‘z nią’ stało się największym skarbem
śpiewaka? a może to kwestia potraktowania kobiety jako trofeum, które najpierw
przypadło najsilniejszemu w stadzie, po czym samiec alfa na czas nieobecności
przekazał ją na chwilę samcowi beta…)
w trasę brałem ją
koncerty, później cichy hotel
obiad w mlecznym barze
spacer po Bulwarze z nią, razem
autokar czeka, wiosło kładę,
siadam w miękki fotel
to były najpiękniejsze chwile,
nie zapomnę ich, nigdy
Gorący piasek parzy,
oprócz nas na plaży pusto
zwariowana kąpiel w morzu do utraty sił
Wieczory pełne marzeń,
przeżytych wcześniej wrażeń mnóstwo
nie zamieniłbym tych paru dni,
za żaden skarb, za nic
(typowe postromantyczne motywy i szkoda tylko, że nic nie wiemy o JEJ reakcji na to wszystko… tak biernie dała się przekazać z ręki do ręki? bezwolnie pozwoliła wziąć się w trasę, do hotelu, nad morze? a po skończonym czasie posłusznie wróciła do prawowitego pana?...)
w trasę brałem ją
koncerty, później cichy hotel
obiad w mlecznym barze
spacer po Bulwarze z nią, razem
autokar czeka, wiosło kładę,
siadam w miękki fotel
to były najpiękniejsze chwile,
nie zapomnę ich, nigdy
Gorący piasek parzy,
oprócz nas na plaży pusto
zwariowana kąpiel w morzu do utraty sił
Wieczory pełne marzeń,
przeżytych wcześniej wrażeń mnóstwo
nie zamieniłbym tych paru dni,
za żaden skarb, za nic
(typowe postromantyczne motywy i szkoda tylko, że nic nie wiemy o JEJ reakcji na to wszystko… tak biernie dała się przekazać z ręki do ręki? bezwolnie pozwoliła wziąć się w trasę, do hotelu, nad morze? a po skończonym czasie posłusznie wróciła do prawowitego pana?...)
Moi przyjaciele mówią
mi: bracie, co ci jest
Nie żałuj nic, wyobraź sobie, że to był tylko sen
Obudź się i z nami chodź, skończyła się już noc.
Skończyła się już noc.
Nie żałuj nic, wyobraź sobie, że to był tylko sen
Obudź się i z nami chodź, skończyła się już noc.
Skończyła się już noc.
(noc… to chyba
dość czytelny symbol ;) aczkolwiek nie był to trójkąt, jako że wszyscy o
wszystkim wiedzieli; nie była to też poliamoryczna trójka, skoro sytuacja
rozwijała się chronologicznie a nie synchronicznie…)
Była przy mnie nie myślałem
o kłopotach wcale
to były najpiękniejsze chwile,
nie zapomnę ich, nigdy.
Teraz trochę więcej piję,
trochę więcej palę
tak, to były najpiękniejsze chwile,
nie zapomnę ich, nigdy.
(no tak, kobieta jako lek na całe zło – w dalszym ciągu widzę tu romantyczny paradygmat, wyidealizowanie dziewczyny, chwilowe spełnienie miłości, a zaraz potem niedostępność obiektu uczuć i cierpienie usprawiedliwiające autodestrukcję)
Taak, chłopaki z OZ pewnie by się
zdziwili, czytając tę interpretację. Pewnie, pisałam ją z przymrużeniem oka,
ale czy trochę nie jest tak, że ten
męski punkt widzenia niektóre sprawy traktuje jako tak oczywiste, że aż
przezroczyste? Że kobieta po prostu JEST obiektem seksualnym, którym ‘jej’
facet może rozporządzać i zostawiać kumplowi na przechowanie? ‘Możesz mieszkać
z nią u mnie’ – 100 lat po Wirginii Wolf ‘ona’ nadal nie ma własnego pokoju?? A
skoro jest obiektem, przedmiotem, a nie podmiotem, bierna i pasywna wobec
dominującego posiadacza (tak, czasownik brzmi ‘posiąść’…), to wcale nie dziwi
reakcja nastolatka, cytowana przez Tony’ego Portera: Pamiętam
rozmowę z 12-letnim
chłopcem, piłkarzem, kiedy
zapytałem go: „Jak byś się
poczuł, gdyby przy
wszystkich graczach twój trener
ci powiedział, że grasz jak dziewczyna?” No i
spodziewałem się, że powie coś jak byłbym
smutny, byłbym wściekły, byłbym zły, albo coś w tym rodzaju. Ale nie, ten
chłopiec powiedział do mnie: ten chłopiec
powiedział do mnie: „To by mnie
zniszczyło.” Wtedy
powiedziałem sobie: „Boże, jeśli zniszczyłoby go nazwanie
dziewczyną, to czego my
go uczymy na temat
dziewczynek?”
Tony Porter: apel do mężczyzn - wersja polskojęzyczna. WARTO posłuchać/przeczytać CAŁOŚĆ!
Zastanawiałam się dzisiaj, jak zdefiniować mężczyznę – feministę, ale właściwie dobrze się stało, że nie potrzebuję, bo zrobił to on sam: Musicie pracować ze mną, a ja z wami nad tym, jak wychowywać naszych synów i uczyć ich bycia mężczyzną - że to w porządku nie być dominującym, że to w porządku mieć uczucia i emocje, że w porządku jest propagować równość, że w porządku jest przyjaźnić się z kobietą i nic więcej, że to w porządku być sobą, że moje wyzwolenie, jako mężczyzny, jest powiązane z twoim wyzwoleniem jako kobiety.
