Słodki piknik (opowiastka z morałem)

Po długiej przejażdżce rowerowej wszyscy byli bardzo głodni i spragnieni. Dlatego cała trójka: mama Ewa, tata Dariusz i córeczka Gaja rzucili się do sakw, żeby wyciągnąć piknikowe zapasy. Najpierw rozłożyli obrus na rozgrzanej słońcem, ale o tej porze zacienionej już trawie. Potem ułożyli miłą dla oka kolorową kompozycję świeżych i suszonych owoców, orzechów, sałatki jarzynowej oraz kanapek z hummusem i kiszonym ogórkiem. W centralnym miejscu postawili deser - ciemnobrązowe ciasto pachnące czekoladą i przełożone śnieżnobiałą śmietanką kokosową. Woda w termosie z dodatkiem cytryny, mięty i mrożonych malin ciągle była przyjemnie zimna.

W tle cicho brzęczały owady, a zmęczone upałem ptaki zaczynały odzyskiwać swój śpiewaczy wigor. Przez kilka minut tylko odgłosy potrójnego gryzienia, chrupania i przełykania zakłócały tę tak zwaną ciszę na łonie przyrody.

- Mmmm, jakie to dobre! - sielankę urozmaicił głos mamy Ewy, skierowany do taty Dariusza. - Nigdy nie przestanę podziwiać Twojej umiejętności doprawiania sałatek.

- O, dzięki kochana, zawsze miło mi to słyszeć. - odwzajemnił tato z uśmiechem w głosie. - Ale to Twoje ciasto czekoladowe jak zwykle jest najpyszniejsze w świecie!

- Ja, ja pokroję, daj Tato! - wtrąciła Gaja, bardzo samodzielna pięciolatka. - Ja już umiem kroić nożem, patrz Mamo!

Na ten malowniczy obrazek ścieżką z głębi lasu nadeszła staruszka. Miała bardzo babcine rumiane policzki, nad nimi śmiejące się niebieskie oczy, a jeszcze wyżej starannie ufryzowane siwe loczki. - Ależ ty jesteś śliczna, malutka! - zachwyciła się Gają. - I masz taką piękną sukieneczkę! Patrz, mam coś dla ciebie, zobacz jaki słodki cukiereczek. Wabiła dziewczynkę, trzymając w wyciągniętej dłoni zawiniętego w folię lizaka. Zaciekawiona Gaja zbliżała się nieśmiało, jednak ubiegł ją ojciec. Wstał z trawy i pierwszy podszedł do staruszki:

- Bardzo panią przepraszam, ale w naszej rodzinie nie jemy takich rzeczy. Dziękujemy za chęć poczęstowania naszej córki, ale musimy odmówić.

Staruszka zdębiała, jednak zareagowała niemal z automatu:

- Ale co pan? Przecież to tylko lizak, panie! Jakbyś pan przeżył wojnę, tobyś wiedział, co to za dobro, dać dziecku lizaka! Moje dzieci jadły lizaki i moje wnuki jedzą lizaki i jedno w drugie jak dęby wyrośnięte!

- Proszę pani - powtórzył mężczyzna - naprawdę dziękujemy, jednak nie dajemy naszej córce mocno przetworzonego jedzenia, a zwłaszcza słodyczy, w których jest sam cukier, bo to praktycznie rzecz biorąc trucizna...

- Panie drogi! Przecież cukier krzepi!? - staruszka była zbyt zdziwiona, żeby się obrazić.

W tym momencie mama postanowiła zareagować, przytulając nieco zalęknioną Gaję i zwracając się do starszej kobiety z zapraszającym uśmiechem:

- No właśnie cukier nie krzepi, oj nie, wręcz przeciwnie. Ale może usiądzie pani tu z nami na chwilkę i porozmawiamy sobie? Proszę, niech pani sama zobaczy, ile tu mamy słodkości, a wszystkie są bez cukru, naprawdę.

Z niejakim oporem staruszka dała się zaprowadzić na miejsce pikniku i usadowić na poduszce.

- O, proszę, tu mamy cytrynową wodę do picia, a tu jabłka, gruszki, pomarańcze…

- Oj nie, kochanieńka. Nie mogę surowych owoców, źle mi się trawią…

- To może suszone śliwki? Najlepsze na trawienie! Albo rodzynki, a tu orzechy, proszę się częstować! A może kawałek ciasta?

- A chętnie, chętnie. Ale pani mówi, że ono tak całkiem bez cukru?

- No tak, słodzone daktylami i bananami, proszę, niech pani sama spróbuje.

- A wie pani, że nawet dobre? I słodkie! W życiu bym nie powiedziała, że bez cukru! No ale co ten cukier tak państwu szkodzi, że państwo dziecku też nie dają?

- Och, długo by opowiadać. Chodzi nam o to, że dzisiejsze słodycze i napoje kupowane w sklepach są napakowane chemicznymi słodzikami, przetworzonym cukrem, syropem glukozowo-fruktozowym i innymi takimi...

- Co gorsza, nie tylko cukierki, czekoladki czy lizaki, ale i inne rzeczy - wtrącił tato. - Czy pani uwierzy, że cukier dodają do wszystkich płatków śniadaniowych, do chleba, mleka, jogurtów, do groszku i kukurydzy w puszce, nawet do wędlin??

- No i wychodzi na to, że dzisiaj zwykły człowiek je kilkadziesiąt razy więcej cukru niż sto lat temu - nawet jeśli nie słodzi kawy czy herbaty - uzupełniła mama. - Nasza lekarka potwierdza, że to bardzo szkodzi zdrowiu i przyczynia się do wieeeeelu chorób. Dlatego wolimy dawać Gai tylko naturalne słodkości. Ona wprost uwielbia to wszystko: owoce, nasiona, orzechy, ciasto z gorzką czekoladą…
- Chociaż od migdałów woli orzechy laskowe, a od porzeczek truskawki… - rzucił tato z uśmiechem, po czym czule zwichrzył grzywkę córki, porwał ją na ręce i zakręcił się z nią razem jak na karuzeli.
- Jeszcze tato, jeszcze! - wołała uszczęśliwiona dziewczynka.

Widząc ten wybuch czułości i energii, staruszka poczuła się dziwnie zadowolona z finału sytuacji. Pożegnawszy się ze zdrowo-odżywiającą-się rodziną, odeszła w swoją stronę, unosząc dary - dwa piękne czerwone jabłka - dla wnuków.

Zdjęcie oraz infografika: Dominika Faryno

Tekst opublikowany w e-booku "Słodki Piknik" wydanym przez Fundację Szczęśliwi Bez Cukru, Warszawa 2017.

"Cały ten cukier" - zobaczyłam, zrozumiałam, uwierzyłam...

„Cały ten cukier” to film dokumentalny nowej generacji, który w wesoły sposób opowiada o trudnych sprawach. Autor scenariusza, reżyser i jednocześnie główny bohater podejmuje ryzykowny eksperyment na własnym ciele i zdrowiu, decydując się na spożywanie 40 łyżeczek cukru dodanego dziennie. Odpowiada to ok. 160 g, które pomnożone przez liczbę dni w roku dają zawrotną sumę ponad 58 kg! Taką ilość cukru spożywa przeciętny konsument w Australii, uwaga: bez słodyczy!!! To jest właśnie główne i najważniejsze przesłanie filmu – tę olbrzymią ilość cukru pochłaniamy w przetworzonej żywności reklamowanej jako ‘healthy food’: w płatkach śniadaniowych, jogurtach owocowych, sokach i napojach, sosach i dodatkach, pieczywie, wędlinach, gotowych sałatkach…

Damon Gameau zjada swoje 40 łyżeczek cukru codziennie przez 60 dni, w tym czasie odbywając podróż do własnej wątroby, układu krążenia, ale także do społeczności Aborygenów oraz do USA. Pokazuje powszechność chorób cywilizacyjnych w dzisiejszym świecie i zadziwiającą akceptację tej rzeczywistości przez opinię publiczną, być może pod wpływem reklam i ‘spisku cukrowego’ producentów. Przy pomocy naukowców opłacanych przez koncerny spożywcze udało się im przekonać tłumy konsumentów, że kalorie z cukru mają taką samą wartość, jak kalorie np. z warzyw. Tymczasem nasz bohater spożywa tę samą liczbę kalorii co przed eksperymentem, ok. 2 300 dziennie, a tyje! Na własne oczy widzimy powstawanie tzw. tłuszczu wisceralnego (trzewnego) w jego ciele, który jest tego przyczyną. A zatem puste kalorie odżywczym kaloriom nierówne…

W filmie widzimy również, jak australijski aktor pozostaje pod stałą opieką lekarzy i dietetyków, czy też rozmawia z autorami badań i książek, którzy od lat udowadniają chorobotwórcze i uzależniające działanie cukru. Dzięki niebanalnym ujęciom i komunikatom ‘w pigułce’ jest to doskonała jakość przekazu, daleka od nudnych gadających głów. Kolejne obrazy pokazują różnice w trawieniu glukozy i fruktozy oraz ‘haj cukrowy’ w mózgu – dla mnie jako widza warte więcej niż kilka tysięcy słów naukowców.

Film, mimo że zadaje trudne pytania, udziela jeszcze trudniejszych odpowiedzi i prowokuje do poważnych zmian życiowych, jednocześnie przepojony jest ciepłem i rodzinnymi uczuciami. Damon nawiązuje do pozytywnych emocji związanych ze słodkim smakiem, a na przykładzie swoim, partnerki i ich nowonarodzonej córeczki udowadnia, że można i warto pozbyć się cukrowego uzależnienia. Dla zdrowia ciała, umysłu, serca i ducha! Oraz – dla dobra naszych dzieci, dla krzepy przyszłych pokoleń!!

Zapraszam na stronę Fundacji Szczęśliwi Bez Cukru - znajdziesz tam przepisy na proste bezcukrowe potrawy, artykuły o wpływie cukru na zdrowie człowieka, e-booki do pobrania i wiele innych informacji.